Już w na przełomie VI i VII wieku dotarły na tereny Spreewaldu słowiańskie szczepy, przemieszczające się w trakcie wędrówek ludów. Zasiedlały głównie tereny na północ od Elby i Saale. W ten sposób objęli w posiadanie okolice właśnie Łużyczanie, od których tutejsza kraina nazywana jest dolnymi Łużycami. Wraz z niemiecką ekspansją na wschód w okresie X do XII wieku wiele plemion straciło swoją samodzielność na opanowanych wcześniej terenach. Dlaczego tutejszych mieszkańców zaczęto nazywać Sorbami (z niem. Sorben) pozostaje do dzisiaj niewyjaśnione. Łużyczanie pomimo napotkanych trudności wciąż ekspansywnie rozciągali zamieszkiwane tereny, wkrótce też rozwinęli własny język, kulturę i pismo, co najprawdopodobniej stało się najważniejszym czynnikiem ich przetrwania po dzień dzisiejszy.