deukfrplru

Sorben & Wenden

Już w na przełomie VI i VII wieku dotarły na tereny Spreewaldu słowiańskie szczepy, przemieszczające się w trakcie wędrówek ludów. Zasiedlały głównie tereny na północ od Elby i Saale. W ten sposób objęli w posiadanie okolice właśnie Łużyczanie, od których tutejsza kraina nazywana jest dolnymi Łużycami. Wraz z niemiecką ekspansją na wschód w okresie X do XII wieku wiele plemion straciło swoją samodzielność na opanowanych wcześniej terenach. Dlaczego tutejszych mieszkańców zaczęto nazywać Sorbami (z niem. Sorben) pozostaje do dzisiaj niewyjaśnione. Łużyczanie pomimo napotkanych trudności wciąż ekspansywnie rozciągali zamieszkiwane tereny, wkrótce też rozwinęli własny język, kulturę i pismo, co najprawdopodobniej stało się najważniejszym czynnikiem ich przetrwania po dzień dzisiejszy.

Dziś to właśnie Łużyczanie i Łemkowie należą do nielicznej grupy określanej przez konstytucję Niemiec jako mniejszość narodowa. Centrum łużyckiej kultury na pewno bezsprzecznie jest właśnie Spreewald.  Tutaj po dzień dzisiejszy posługują się łużyckim językiem, wyznają własną religię i kultywują głęboko zakorzenioną tradycję. Rokrocznie odbywają się tu festyny łużyckie, tradycyjne imprezy folklorystyczne, na których goście z daleka i bliska mają okazję bliżej przyjrzeć się aspektom kulturalnym Łużyckiej tradycji. Częściowo tradycje i święta łużyckie przyjęły się także w świadomości niemieckiej.  

Najbardziej znanym przykładem jest zdobienie jajek wielkanocnych - pisanek. Niewielu z nas jednak wie, że także święta takie jak uroczystości żniwne pochodzą właśnie od naszych łużyckich przodków. Po przewrocie socjalistycznym Łużyczanie otrzymali nie tylko moralne wsparcie, ale i pomoc finansową. W ten sposób rządy landów Brandenburgia i Saksonia, ale i rząd Republiki Federalnej Niemiec założyły Fundację dla Narodu Łużyckiego (z niem.  "Stiftung für das sorbische Volk"). Dzisiaj to przede wszystkim język jest pod szczególną uwagą i to w jego podtrzymanie i rozwój zbierane są środki, tak, aby kolejne generacje mogły krzewić tradycję językową i przekazywać ją dalej, dla kolejnych pokoleń.